21 de xuño. De novo. Diferente. A Asamblea Xeral das Nacións Unidas instituía no 2014 o Día Internacional do Ioga polo seu “enfoque holísitco” dentro das estratexias a longo prazo cara a saúde e benestar mundial.
Porén, a xestión autonómica da pandemia definiuse contraria aos devanditos postulados, engastando peches, aforo, requerimentos e taxas imposibles nas incongruentes medidas de volta á actividade para o sector. Chegamos extenuados á obrigada data. Foron meses terribles nos que continuamos, decimados, tan so por vocación e responsabilidade verbo do estado mental da comunidade caledonia. A clausura desatou os temores máis íntimos e inconfesables de cada quen, distintas expresións do grande medo, o mesmo que constituíu a espoleta da exploración dos primeiros ioguis hai milenios.
Paradoxicamente e pese a colaborarmos coa mala praxis de distancia forzada e mascaras, a práctica converteuse en asidera para moitos e mantívonos a bordo.
Enfrontámonos agora a conmemoración inmersos na carreira obscena polos like nas redes sociais, na procura de sponsors, na dictadura do temporizador para captar posturas que inverosímiles que nunca transmitiremos, citas deturpadas de textos non lidos e na busca indecente de mallas deportivas. Onde nos quedamos?
Espiritualidade a golpe de Instagram e esmolas na loita pola pingüe cota de mercado. Submisos asistimos este ano ao desmembramento do sector e desaparición dun bo número de centros, á maior precariedade do emprego e o paso a b de mitos compañeiros. Ben que saudables continúamos soportando un IVA do 21% agás para as clases impartidas en centros de fisioterapia, non sempre nas mellores condicións, ou nas “versátiles” asociacións sen ánimo de lucro. En caída libre, aínda a flote.
Este ano Caledonia Yoga NON programa evento ningún para o 21 de xuño. Non imos revestir de celebración reclamos publicitarios. Persoalmente, creo que é tempo para a reivindicación serena sobre a deriva do último ano e a máis que probable regularización do sector, de seguro imposta e allea.
O señor Doria e máis eu faremos este luns o de todos os días: honrar o legado, a aventura vital dos que nolo transmitiron e compartilo como mellor saibamos. Non celebramos desta volta. Agradecemos o apoio de toda a comunidade caledonia neste ano extraño. Namasté
Maite Posada-Curros
